امام حسین علیه السلام عاشق قرآن بود

۱۹ فروردین ۱۳۹۸

امام حسين عليه ‏السلام از کودکي به قرآن عشق فراواني داشت؛ و به اين کتاب آسماني علاقه شديدي داشت و همواره در تمام زندگي ‏اش از قرآن سخن مي‏ گفت و لحظه‏ اي از آن جدا نبود؛ امام عليه‏ السلام چه در مدينه و چه در بين مکه و مدينه و در راه عزيمت از مکه به کربلا و در کربلا، در مقاطع مختلف، از قرآن سخن به ميان مي ‏آورد و با ابراز عشق به آن، ميزان علاقه خود را به حاضران و آيندگان نشان مي‏ داد.

امام حسين عليه السلام درباره بهره ‏گيري مردم از قرآن مي ‏فرمايد: «کتاب خداوند عزيز و بزرگ چهار چيز در بر دارد؛ عبادت و اشاره، لطيفه‏ ها و حقيقت‏ ها، پس عبادت آن براي عوام و اشارات آن براي خواص و ظرافت‏ ها و دقت‏ هايش براي دوستان (خدا و رسول و اهل بيت عليهم السلام) و حقيقت ‏هاي آن براي انبياء الهي مي ‏باشد».

لذا هر کسي بر حسب استعداد و شناخت و فهم خود از اين درياي علوم به گونه ‏اي بهره ‏برداري مي ‏کند، يکي عبادت را پيگيري و از آن لذت مي ‏برد، ديگري رمزها و اشارات قرآن را مورد بررسي قرار مي ‏دهد وگروهي از دوستان الهي به ظرافت‏ هاي تربيتي، سياسي، فرهنگي و... پرداخته و چهارمي به استخراج احکام واقعي و حقيقي آن در تمام ابعاد فکري، فرهنگي و علمي مي‏ پردازد. تا بشريت را با آن هدايت نمايد و به مقصد برساند.

امام حسين عليه السلام درباره قرآن می فرماید: «القرآنُ ظاهِرُهُ اَنيقٌ و باطِنُهُ عَميقٌ؛ قرآن ظاهرش زيبا و شگفت ‏انگيز و درون آن ريشه‏ دار و عميق است.»

عشق امام حسین (ع) به تلاوت قرآن

ابن‏ عساکر از يزيد الرشک، از شخصي که با امام حسين عليه‏ السلام گفت و گو داشته، نقل کرده است: (در منزل ثعلبيه) چشمم به چادرهايي افتاد که در بيابان برپا شده بود. پرسيدم: اين چادرها از آن کيست؟ گفتند: امام حسين عليه ‏السلام. پس به نزد او آمدم و او را يافتم که مشغول تلاوت قرآن بود و اشک از چشمانش بر گونه‏ ها و محاسنش سرازير بود. عرض کردم: پدرم و مادرم به فدايت اي فرزند رسول خدا! براي چه به اين جا آمدي، و در اين بيابان که هيچ کس در آن يافت نمي ‏شود، چه مي‏ کني؟ فرمود: اين نامه‏ هاي اهل کوفه است که به من نوشته ‏اند و نمي ‏بينم مگر آن که همان ‏ها قاتل من هستند. پس اگر چنين کردند، هيچ حرمتي براي خدا نبوده، مگر آن که دريده باشند و خداوند در برابر اين همه بي‏ حرمتي، از آن‏ ها کسي را بر آنان مسلط خواهد کرد که خوار و ذليلشان کند...

زندگي امام حسين عليه ‏السلام بزرگ ‏ترين و بهترين نشانه تجلي آيات قرآن کريم است؛ چرا که قرآن همراه آن‏ ها و آنان همراه با قرآن بودند و هرگز جدايي بين قرآن و عترت، قابل تصور نيست. و این علاقه به گونه ای بوده که سر آن حضرت پس از شهادت روی نیزه قرآن تلاوت می کرد.

شيخ مفيد، و أمين الإسلام طبرسى هر دو روايت كرده ‏اند كه: «پس از آنكه سر حضرت را به كوفه نزد عبيد الله بن زياد آوردند و زينب سلام الله عليها و اسراء را با حضرت سجّاد عليهم السّلام وارد كردند، و آن گفتگوى عجيب و محاجّه لطيف از حضرت زينب صورت گرفت؛ چون صبح شد عبيد الله بن زياد دستور داد تا سر حضرت را بر سر نى زده و در کوچه های كوفه و در ميان قبائل گردانيدند. از زيد بن أرقم روايت است كه «گفت: من در غرفه‏ ام بودم كه آن سر را كه بر سر نيزه‏ اى زده بودند از جلوى غرفه من عبور دادند. چون سر در برابر و محاذى من شد، شنيدم كه اين‏ آيه را مى‏ خواند: آيا اى پيغمبر تو گمان دارى كه قصّه اصحاب كهف و رقيم، از آيات شگفت ‏آور ما است؟! (کهف/9) سوگند به خدا كه موهاى بدنم راست شد، و به او صدا زدم: سر تو سوگند به خدا اى پسر رسول خدا، شگفت ‏انگيزتر است؛ شگفت ‏انگيزتر است!»

آري! حضرت امام حسين عليه السلام که قرباني تحقق آرمان ‏ها و رسالت قرآن است، سر بريده او بالای ني تلاوت قرآن مي‏ کند. و اين از بزرگترين معجزات الهي و بالاترين نمايش قدرت الهي و اثبات حقانيت حسينيان است.

یادداشت: علی کفشگر فرزقی

منبع:

حسین خون خدا؛ سید جواد هاشمی، ص 236

نور ملكوت قرآن؛ محمدحسين‏ حسينى طهرانى، ج‏2، ص: 614

اندیشه های حسینی؛ احسان زاهري، ص 20