امام سجاد «ع» برای مرزداران بنی امیه هم دعا می کرد

از جمله دعاهای موجود در صحیفه سجادیه، دعایی است که امام سجاد «ع» برای مرزبانان حکومت اسلامی نموده است. این دعا را به صورت مختصر می توان به دو بخش تقسیم کرد

۱۶ اسفند ۱۴۰۰ / 16869

انقلاب اسلامی ایران / تمدن نوین اسلامی / مقاله

برای اهل بیت «ع» حفظ و تقویت اصل اسلام مهم تر از هرچیزی بود. شرایطی سخت از دوران امام سجاد «ع» علیه اهل بیت وجود نداشته، اما در همین شرایط ایشان برای مرزداران اسلام در حکومت بنی امیه دعا می کردند.
از جمله دعاهای موجود در صحیفه سجادیه، دعایی است که امام سجاد «ع» برای مرزبانان حکومت اسلامی نموده است. این دعا را به صورت مختصر می توان به دو بخش تقسیم کرد:
الف: بخش اول که ایشان مرزداران اسلام را دعا می کنند:
«بار خدایا! مرزهاى مسلمانان را به پیروزمندى خویش استوار گردان و مرزبانان را به نیروى خود یارى ده و از خزانه فضل خویش به فراوانى آنها را ببخشای. بار خدایا! شمار مرزبانان را افزون کن و سلاحشان را بُرّنده ساز. از منطقه مورد حراستشان، محافظت فرماى و پیرامونشان را نفوذ ناپذیر گردان. جمعشان را متحد کن و خود به تدبیر امورشان بپرداز. سر رشته آذوقه‏شان گسسته مگردان و دشواری ها از پیش پایشان بردار. آنان را به نصرت خویش قوّت بخش و به شکیبایى مدد نماى و دفع مکر دشمن را به ایشان بیاموز. خدایا!... به مدافعان مرزها هر چه نمى‏شناسند بشناسان و ایشان را هر چه نمى‏دانند بیاموز و چشمانشان را بر هر چه نمى‏بینند بگشاى. خدایا!... چون با دشمنان رویاروى شوند، یاد دنیاى مکار فریبنده از خاطرشان دور کن و هوس فتنه‏انگیز این جهان از دلشان محو کن و بهشت را پیش چشم ایشان بینداز و آن مساکن جاوید و آن منازل کریم و آن حوران خوب روى و آن جویباران سرشار از آشامیدنى‏هاى نغز و گوارا و آن درختان سر فرو داشته و بارور از میوه‏هاى گونا‏گون بهشتى را به آنان بنماى، تا هواى پشت کردن به دشمن در دل هیچ یک از ایشان نجنبد و خیال گریختن از هماورد از خاطر کس نگذرد».[1]
ب: و قسمت دوم که در مورد دشمنان اسلام بوده و امام آنها مورد نفرین شدید خود قرار می دهد:
«خدایا! به این نیایش، خصمشان درهم شکن و چنگال دشمن از تنشان کوتاه کن و میان دشمنان و سلاح هایشان جدایى افکن و بند دلشان بگسل و چنان کن که میان ایشان و زاد و توشه ایشان فاصله‏اى بزرگ پدید آید. در راه، سرگشته و حیرانشان گردان و آن سان کن که راه خویش گم کنند. خدایا! دشمنانشان را راه مدد بربند و از شمارشان بکاه و قلوبشان لبریز از وحشت نماى و دستشان از تطاول‏ کوتاه کن و زبانشان از گفتن به بند آر و چنان کن که شکست ایشان سبب پراکندگى و عبرت آن کسان گردد که از پى‏شان مى‏آیند و چون ایشان را به خوارى در افکنى از آن پس هیچ لشکری انگیزه طمع در ستیز با ما نکند. خدایا! رَحِم زنانشان را عقیم گردان و آب پشت مردانشان را خشک کن [تا هیچ فرزندی از آنان متولد نگردد]، نسل چارپایان آنها را منقطع کن. بر آسمان آنها مقرر کن که قطره‏اى از باران بر آنان نبارد و زمین آنها را دستور ده که گیاهى نرویاند...».[2]

پی نوشت :
[1] - علی بن الحسین(علیه السلام)، الصحیفة السجادیة، ص 126، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، 1376ش.
[2] - الصحیفة السجادیة، ص 128