این رفتار زیبا را یاد بگیریم!

یکی از رفتارهای زیبای اجتماعی «همدردی» است که باید به مهارتی عمومی و در عین حال کاملاً شناخته شده بدل شود.

زندگی به سبک مومنانه / برنامه ی زندگی / مقاله

روابط اخلاقی، جوامع انسانی را از سایر حیواناتی که به صورت دسته جمعی زندگی می کنند، جدا می کند. اگرچه گاهی ضوابط و قراردادهای اجتماعی، آدمیان را به همیاری ملزم می کند، اما این ضوابط هیچ گاه نتوانسته اند جای ارتباطات عاطفی و اخلاقی انسان ها را بگیرند. در این میان، یکی از رفتارهای زیبای اجتماعی «همدردی» است که باید به مهارتی عمومی و در عین حال کاملاً شناخته شده بدل شود. بسیاری از اقدام های همیارانه از احساس همدردی ناشی می شود.

همدردی مراتبی دارد. گاهی نمی توان برای کسی کار خاصی انجام داد و از عمق مشکلات عینی اش کاست؛ ولی می توان احساس درد او را کاهش داد. گاهی همدردی با افراد، از بار روانی مشکل می کاهد و شخص کوهی از غم را می بیند که با همراهی عاطفی فردی دیگر، در پیش رویش متلاشی می شود؛ آن گاه در حالت تعادل قوا و عواطف، بهتر می تواند به محاسبه توانایی هایش برای حل مشکل بپردازد.

همدردی با افراد، از بار روانی مشکل می کاهد

برای دستیابی به این مهارت می توان از این روش ها استفاده کرد:

- رقیق کردن احساسات از طریق همدردی که ناشی از قلب مهربان است. بعضی افراد از نظر شخصیتی، مهربان ترند؛ در عین حال، هر انسانی از مهر برخوردار است؛ مگر اینکه خود را دچار قساوت قلب کرده باشد. لقمه حرام، رفاه زدگی و غرق بودن در لذت، ارتباط نداشتن با افراد نیازمند و .. انسان را سنگ دل می کند؛

- سرزدن به هر جایی که دردمندی در آن جا هست، مانند خانه های سالمندان و مراکز توان بخشی و بیماران خاص؛

- اقدام عملی برای حل مشکل دیگران که حس به دست آمده در این فرایند تا حد زیادی در افزایش روحیه همدردی مؤثر است؛

- مشارکت در امور خیریه ها و سازمان های مددکاری؛

- آگاهی از مشکلات خویشاوندان، هم محله ای ها، همشهری ها، هم وطنان و حتی مردم جهان و تلاش برای رفع آن ها تا حد امکان؛

- دستیابی به روحیه سرزنده و غیرافسرده با ورزش کردن؛ زیرا فردی که خود، انباشته از غم است، همدرد خوبی نیست؛

- داشتن گوش شنوا و امین برای شنیدن رنج دیگران و نیز مهارت دل داری دادن و راهنمایی کردن های لازم و کوتاه؛ بدون آن که فرد را از اطرافیانش منزجر کند.

منبع: کتاب خط سفید ممتد، فریبا علاسوند