امامان بزرگوار ما در نهایت ادب سخن می گفتند و هیچ گاه اهل فحش و ناسزا نبودند. چرا که ناسزاگویی خصوصیت اهل باطل بوده و ائمه «ع» خود بزرگترین تبری کنندگان از اهل باطل بوده اند. مولای متقیان می فرماید: «الفُحشُ و التَّفَحُّش لیسَا مِنَ الاِسلَامِ فِی شَیءٍ»[1]: دشنام دادن و بددهنی [یا دشنام شنیدن] در هیچ صورتی در اسلام نیست.
این بزرگواران حتی در برابر توهین های دشمنان خود با مهربانی و ادب برخورد می کردند. آنگونه که قرآن کریم در وصف آنان می فرماید:
«وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا»: هنگامی که جاهلان آنها را مخاطب قرار می دهند [و به جهل و جدال و سخنان زشت می پردازند]، در پاسخ آنها سلام می گویند [و درمی گذرند].
مردى از اهل شام، که تحت تأثیر تبلیغات معاویه قرار گرفته بود، به مدینه آمد و با امام حسن مجتبى «ع» برخورد کرد و تا آن جا که توانست به آن حضرت ناسزا گفت. هنگامى که ساکت شد امام رو به او کرد و پس از سلام و تبسم فرمود: «اى پیرمرد! گمان مى کنم در شهر ما غریبى و در مورد ما به اشتباه افتاده اى. هر نیاز و حاجتى که در این جا دارى ما برایت برآورده مى کنیم، از خوراک و پوشاک گرفته تا جا و مکان. تا در این شهر هستى مهمان ما باش». آن مرد وقتى چنین رفتار بزرگوارانه اى از امام مشاهده کرد، با شرمندگى گفت: گواهى مى دهم که تو شایسته امامتى و خدا آگاه است که نمایندگى اش را در کجا قرار دهد. تا این ساعت تو و پدرت نزد من از همه مبغوض تر بودید و اینک کسى از شما نزد من محبوب تر نیست» [2]


________________________________________
[1] - لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص 27 – ورام بن ابی فراس، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر، ج1، ص 110 – تمیمی آمُدی، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 223
[2] - بحار الانوار، ج43، ص344