به خاطر «اسلام» سکوت کردم

انقلاب اسلامی ایران / تمدن نوین اسلامی / مقاله

علی «ع» بزرگترین معلم وحدت است. چون در حالی که خار در چشم و استخوان در گلو بود، به خاطر مصلحت و وحدت مسلمین سکوت کرد. سیاست امیرالمومنین «ع» دفاع از مسلمین در برابر دشمنان اسلام، وحدت اسلامی و گفتگوی انتقادی غیردشمنانه در درون جهان اسلام بوده است.
ایشان در این رابطه در بخشی از نامه 62 نهج البلاغه، می فرمایند: «خداوند سبحان محمد «ص» را فرستاد تا بیم دهنده جهانیان، و گواه پیامبران پیش از خود باشد، آنگاه که پیامبر «ص» به سوى خدا رفت، مسلمانان پس از وى در کار حکومت با یکدیگر درگیر شدند، سوگند به خدا نه در فکرم مى گذشت، و نه در خاطرم مى آمد که عرب خلافت را پس از رسول خدا «ص» از اهل بیت او بگرداند، یا مرا پس از وى از عهده دار شدن حکومت باز دارند، تنها چیزى که نگرانم کرد شتافتن مردم به سوى فلان شخص بود که با او بیعت کردند. من دست باز کشیدم، تا آنجا که دیدم گروهى از اسلام بازگشته، مى خواهند دین محمد «ص» را نابود سازند، پس ترسیدم که اگر اسلام و طرفدارانش را یارى نکنم، رخنه اى در آن بینم یا شاهد نابودى آن باشم، که مصیبت آن بر من سخت تر از رها کردن حکومت بر شماست، که کالاى چند روزه دنیاست، به زودى ایام آن مى گذرد چنانکه سراب ناپدید شود، یا چونان پاره هاى ابر که زود پراکنده مى گردد. پس در میان آن آشوب و غوغا بپا خواستم تا آنکه باطل از میان رفت، و دین استقرار یافته، آرام شد.»