در شهر ری مدفون است و نسبش با چهار واسطه به حضرت امام حسن مجتبی (ع) می‌رسد: ابوالقاسم عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی‌طالب (ع).

این امامزاده ی عالیقدر حضور مکرّم سه نفر از ائمه ی طاهرین یعنی حضرت جواد، حضرت هادی و حضرت عسکری (ع) را درک کرده و از فیض حضور آن حجت‌های الهی بهره‌های وافر و فیض فراوان برده است. حضرت عبدالعظیم روایات بسیاری از حضرت جواد و حضرت هادی سلام الله علیهما نقل کرده است؛ او نزد آن بزرگوار محترم بود و او را بسیار دوست می‌داشتند.

حضرت عبدالعظیم از رواه و محدثین بزرگ شیعه و از علمای ‌عظیم‌الشأن امامیه است و چنان‌که از بعضی از اساتید بزرگوار رضوان‌الله علیهم اجمعین در ذهن دارم جنبه امامزادگی این امامزاده ی واجب التعظیم جهات علمی و ثقافی او را تحت الشعاع قرار داده است. آن بزرگوار در مراتب معنوی سرآمد روزگار و پیوسته مشغول عبادت و ذکر و دعا بود؛ او شب‌ها را به بندگی، راز و نیاز با خدا و روزها را با روزه به سر می‌آورد.

در فضیلت زیارت آن بزرگوار همین بس که شخصی از اهل ری می‌گوید: بر حضرت ابوالحسن (امام هادی (ع)) وارد شدم. حضرت فرمود: «کجا بودی؟» عرض کردم: «به زیارت امام حسین (ع) رفته بودم.» امام هادی فرمود:

اما انک لو زرت قبر عبدالعظیم عندکم لکنت کمن زار الحسین بن علی

آگاه باش که اگر قبر عبدالعظیم را که در نزد خودتان (در ری) است زیارت می‌کردی مانند کسی بودی که حسین بن علی (ع) را زیارت کرده‌ است.

منبع: آستان دوست، تالیف علی کریمی، تهیه و تدوین اداره امور فرهنگی آستان قدس، نشر قدس رضوی.