مردمی کردن حکومت در انقلاب اسلامی

۱۴ بهمن ۱۳۹۹

انقلاب اسلامی ایران / تاریخ انقلاب / مقاله

حرکتِ اسلامی در ایران، از آغاز مردمی بود. با شرکت مردم و راه پیمایی هزاران نفر، شروع شد و با قدرت و حرکتِ مردم به ثمر رسید، بر خلاف اکثر انقلابها که عمدهً نظامی بوده است. در مراحل بعد، گام به گام، مردمی باقی ماند، حتی جنگ هم مردمی است و بر خلاف کلیه جنگهای دیگر، جبهه ها و پشت جبهه ها مالامال از نیروی مردمی و داوطلب است. من گمان نمی کنم این مزیتِ مردمی بودن انقلاب تا این حد در جای دیگر از جهان یافت شود و یا نظیر داشته باشد. و این همه از برکتِ اسلامی بودن انقلاب است، که اسلام دین مردم و توده ها است و چون چنین است، انقلاب آسیب ناپذیر است و اگر خدای نکرده روزی این خاصیّت را از دست بدهد، دیگر انقلاب اسلامی نخواهد بود.

خصلتِ مردمی بودن انقلاب، تنها به داخل کشور محدود نمی شود، بلکه از مرزها گذشته و راه خود را به درون مجامعِ اسلامی جهان باز کرده است. درست است جمهوری اسلامی روابط دوستانه دیپلماسی با اکثر دولتهای اسلامی بر قرار کرده و این امر، جزء لاینفک سیاست ایران است. اما پیوند واقعی و مستحکمِ انقلاب، با ملتهای اسلامی است که حد و مرزی ندارد، و قابل توصیف هم نیست. رابطه با دولتها طبعا در چهارچوب سیاستی است که آن دولتها دارند . و همان طور که می دانیم این رابطه تحت الشعاع رابطه آنان با یکی از ابرقدرتها است. اصولاً بسیاری از آنها اسما اسلامی هستند، اما خط مشی سیاسی و قانونی آنان متأثر از غرب و یا شرق است. پس عواطف و روابط میان ما و آنها در همین حد، محدود خواهد بود.

اما رابطه با ملتهای مسلمان، تنها بر اساس عقاید و عواطفِ مشترک اسلامی است آنها هستند که حرف ما را می فهمند و به انقلاب عشق می ورزند، و تا بتوانند خود را به آن نزدیک می کنند و از آن درس می آموزند.

آری انقلاب اسلامی فریاد دل است که صدای خدا است، پس باید مردمی باشد زیرا به زبان مردم و با دل مردمِ مسلمان، و از زبان خدا سخن می گوید و سخن کز دل برآید بر دل می نشیند.

شما در کجای دنیا راه پیمایی چند میلیونی سراغ دارید، و این حقیقتی است که در طول سال، چند نوبت در ایران اسلامی به وقوع می پیوندد، آیا این دلیل مردمی بودن انقلاب نیست؟

منبع: کتاب امام خمینی و انقلاب اسلامی: مجموعه مقالات، محمد واعظ زاده خراسانی، ص 66.