تربیت، شبیه درختکاری است!

تربیت، شبیه درختکاری است.

تربیت مثل درختکاری است و کار پدر و مادر مثل باغبان است که به موقع آبش بدهند، 
به موقع شیارش را بزنند، 
نور را برایش تأمین کنند.

نور و آب و هوا و اینها که تأمین شد، گل کردن با خود درخت است؛ 
دیگر باغبان گل را به درخت نمی‌چسباند.
درخت خودش باید گل کند. هیچ انسانی نمی‌تواند کاری کند که دیگری گل کند؛ 
تو آبش را بده، نورش را بده، هوایش را بده، گل کردنش با خودش است. 
بعضی‌ها وقتی می‌بینند درخت‌شان گل کرد، حوصله ندارند و هی می‌خواهند گل باز شود. 
آقا! تو دستش نزن، خوب نمی‌شود. هر گلی که مردم دستش زدند، برگش پاره شد. دستکاری‌اش نکن؛ خودش باید باز شود. 

عقل بچه هم مثل گل است؛ به بچه نان حلال بده و احترام بگذار، عقلش گل می‌کند. 
به درخت آب می‌دهند، به انسان احترام؛ 
به درخت کود می‌دهند، به انسان نصیحت می‌کنند؛
به درخت نور می‌دهند، به انسان آزادی و احترام و محبت.

محیط ترس و وحشت برای بچه، مثل محیط تاریک برای درخت است. 
درخت در محیط تاریک خفه می‌شود و بچه هم در محیط ترس و ارعاب و وحشت، روحش پژمرده می‌شود. 

به هر جهت به بچه محبت کنید، احترام کنید، مقداری آزادی بدهید، مقداری مسئولیت بدهید، مقداری آگاهی بدهید؛ 
اگر انسان این کارها را در مورد اولاد بکند، دیگر اولاد ان‌شاءالله خودش خوب می‌شود، مخصوصاً اگر نانش حلال باشد.
 

 منبع: راه رشد، جلد یک، صفحه ١٣١