بچه را باید پوست نازک بار آورد!

بچه را باید پوست نازک بار آورد!

بچه را باید پوست نازک بار آورد. مثلاً می‌گویی بچه‌ام زود اوقاتش تلخ می‌شود. این نعمت است. بچه اگر بی‌تفاوت شد، عذاب است. 
آیا خوب است که بچه را توی سرش بزنند و او اصلاً حالی‌اش نشود؟

ریگِ نان سنگک را که با دست‌تان برمی‌دارید، دفعۀ اول دستت می‌سوزد. یواش یواش یک قشر مرده‌ای از پوست روی این پوست می‌آید. دیگر شما می‌توانید با دست بزنید به ریگ داغ و دست‌تان هم نمی‌سوزد. 
یعنی حساسیت انسان به‌تدریج از بین می‌رود.

مسئله این است که خیلی موضوعات به نوعی‌ست که انسان به آن عادت می‌کند. 
مثلاً شما این‌قدر به بچه بد گفته‌اید، تا به آن بدی عادت کرده.

اگر شما سه‌تا بد به او گفتی مثل این است که پیمانه‌اش را پر نکرده‌ای. هر وقت بخواهی به او فرمان بدهی، چاشنی‌اش «چهارتا» حرف زشت است. وقتی «سه‌تا» حرف زشت چاشنی‌اش کردی کار را انجام نمی‌دهد؛ مزدش را کم داده‌ای! 

سعی کنید که بچه، نه تکیه به حرف زشت بکند، نه به التماس. خودکفا شود. تکیه کند به فهم خودش، به تشخیصش، به احساس وظیفه‌اش.

شما تذکر به او بدهید، اما او را وابسته به تذکر نکنید.


راه رشد،آیت الله حائری شیرازی