برشی از کتاب بانوی کرامت (01)
چند دقیقه مطالعه
قسمت اول
«ریحانه‌ی حرم اهل بیت(ع)»
هنوز موسی بن جعفر(ع) متولد نشده بود، كه پدرش از فاطمه می گفت. دختری كه قرار است بانوی قم شود. امام صادق(ع) هيچ وقت فاطمه اش را نديد،
اما درباره‌اش گفت:
برای خدا حرمی است و آن مكه اســت و برای رسول خدا(ص) حرمی است و آن مدينه است
و برای اميرالمومنين(ع) حرمی است و آن كوفه است و برای ما اهل بيت هم حرمی است كه قم است.
به زودی زنی از فرزندان من در آن دفن می شود كه نامش فاطمه است و زيارش برابر است با بهشت.
شهر مدينه چشم به راه تولّد كودكی از خاندان پاک پيامبر(ص) بود. خانه‌ی امام كاظم(ع) حال و هوای ديگری داشت.
نجمه همســر آن بزرگوار به اميد تولّد فرزند روز را به شب و شب را به روز می‌رساند.
سرانجام انتظارها ســرآمد و در اول ذی‌القعده سال ۱۷۳ هـ.ق خداوند دختری به امام هفتم حضرت امام كاظم(ع) بخشيد و نوزادی نورانی و خوش سيما در خانه‌ی با صفای امام، چشم به جهان گشود.
پس از امام، شايد كسی به اندازه‌ی نجمه همسر حضرت خوشحال نبود.
زيرا پس از ۲۵ سال این دومين فرزندی بود كه دست لطف پروردگار به نجمه عنايت می‌فرمود.
امام كاظم(ع) به خاطر عشق و عاقه‌ی خاصّی كه به حضرت زهرا(س) داشــت، نام دختر تازه به دنيا آمده‌ی خود را «فاطمه» نهاد.
پاک سرشتی و پرهيزگاری او به اندازه‌ای بود كه پس از مدّتی «معصومه» ناميده شد. چــون مانند پدر گرامی‌اش از گناه و بدی دور بود.
منبع: کتاب بانوی کرامت/ ص ۶، ۷