مشاهیر | شیخ مجتبی قزوینی
شیخ مجتبی قزوینی؛ حکیم قرآنی (۱۳۱۸ تا ۱۳۸۶ق) (۱۳۴۶ش)
آیت‌الله شیخ مجتبی قزوینی در سال ۱۳۱۸ قمری در یکی از روستاهای قزوین، در خانواده‌ای روحانی، چشم به جهان گشود. مقدمات علوم اسلامی را تا سطح، در حوزۀ علمیۀ قزوین فراگرفت و برای ادامه‌تحصیل، راهیِ نجف اشرف شد و از محضر بزرگان آن روزگار چون سیدمحمدکاظم یزدی، میرزامحمدتقی شیرازی و میرزامحمدحسین نائینی بهره جست؛ سپس به قم مهاجرت کرد و از محضر درسیِ شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزۀ علمیۀ قم، بهره‌مند شد و از سال ۱۳۴۱ قمری، با سکونت در مشهد و استفاده از درس بزرگان این شهر، به تدریس معارف قرآنی و فقه و اصول پرداخت.
شیخ مجتبی قزوینی، خود از ارکان اصلیِ مکتب تفکیک، یعنی مخالفان فلسفه بود؛ اما فلسفه را به‌روش اجتهادی و همراه با نقد، تدریس می‌کرد؛ ازجمله تألیفات شیخ، بیان الفرقان در ۵ جلد، رساله‌ای در نقد اصول یازده‌گانۀ ملاصدرای شیرازی، رساله‌ای در معرفة‌النفس و نیز آثاری در علوم غریبه است. شخصیت‌های مطرحی چون مقام معظم رهبری و استاد محمدرضا حکیمی، از شاگردان ایشان هستند.
مرحوم شیخ زندگی بسیار ساده‌ای داشت و نمونه‌ای مجسم از پرهیزکاری و پارسایی بود. ایشان از طلبه‌های درس‌خوان، سخت حمایت می‌کرد و انحطاط اخلاقی جامعه و ازبین‌رفتن ارزش‌های دینی و تربیتی بسی رنجش می‌داد. از مدافعان امام‌خمینی(ره) در قیام ضدّ نظام ستم‌شاهی بود و وقتی نظرش را دربارۀ امام جویا شدند، فرمود: «امروز امام‌خمینی(ره) دین است و ترویج خمینی، ترویج دین.»
شیخ مجتبی قزوینی دربارۀ تلاوت قرآن به تلاوت فجری و تلاوت عقلی توصیه می‌کرد: تلاوت فجری را تلاوت سحرگاه تا طلوع فجر بیان می‌کرد و بر آثار معنوی آن، بسیار تأکید داشت و تلاوت عقلی را تلاوتی همراه با صَرف زمان و کمال توجه و تعقل راستین در معانی و حقایق قرآن می‌دانست و به آن سفارش می‌کرد.
مرحوم شیخ، سرانجام پس از سال‌ها مهاجرت علمی و تربیت صدها شاگرد فاضل، در روز ۲۲ذی‌حجۀ۱۳۸۶، مطابق با ۱۴فروردین۱۳۴۶، چشم از جهان فروبست و در ضلع غربیِ صحن عتیق (انقلاب اسلامی) به خاکش سپردند.