مشاهیر | علامه جعفری
علامه محمدتقی جعفری در سال ۱۳۰۴ شمسی، در تبریز دیده به جهان گشود. بااینکه پدر ایشان از سواد بهره‌ای نداشت، با اتکای به نفس و پشتکار، سواد خواندن و نوشتن را از مادر خویش فراگرفت؛ طوری که دورۀ دبستان را از پایۀ سوم شروع کرد. پس از آن، دروس مقدماتیِ حوزه را در مدرسۀ طالبیۀ تبریز گذراند.
ایشان برای ادامه‌تحصیل، عازم تهران شد و پس از آموختن سطوح اول و دومِ حکمت منظومه و امور عامۀ اسفار، راهی قم شد و در علوم معقول و عرفان و اخلاق، از محضر شیخ مهدی مازندرانی، شیخ محمدتقی زرگر و امام‌خمینی؟ره؟ کسب فیض کرد. استاد در خاطرات این دوره از تحصیلش، به زندگی سخت خود و غذای سادۀ نان و ماست اشاره کرده است و نیز به اینکه گاهی تهیۀ همین مقدار قُوت هم، مقدور نمی‌شده است!
ایشان در آغاز جوانی و پس از گذراندن دروس سطح، رهسپار نجف شد و هم‌زمان با دروس حوزوی، با اندیشه‌ها و معارف شرق و غرب آشنا شد؛ به‌ویژه، آشنایی و هم‌اندیشی با کسانی مانند محمدرضا مظفر، فیلسوف و منطق‌دان نواندیش و احمد امین، ریاضی‌دان مشهور دانشگاه بغداد، سبب شد علامه در موضوعاتی چون فقه و فیزیک، فلسفه و زیباشناسی، تاریخ و روان‌شناسی و برخی دیگر از دانش‌های گوناگون، گام‌های علمی بلندی بردارد. استاد در دروسِ حوزوی هم، از درس دانشورانی همچون آیت‌الله خویی، آیت‌الله سیدمحمود شاهرودی، آیت‌الله میلانی و آیت‌الله سیدمحسن حکیم بهرۀ لازم را برد؛ به‌طوری‌که در ۲۳سالگی، به درجۀ اجتهاد نائل شد.
علامه جعفری پس از ۱۰ سال، به ایران بازگشت و به قم، مشهد و درنهایت، تهران رهسپار شد و با دکتر بدیع‌الزمان فروزانفر و دکتر محمدابراهیم آیتی هم آشنایی پیدا کرد و توجه و عنایت آنان را به خود جلب کرد. علامه در تهران، به تدریس منظومه و عروة الوثقی همت گماشت.
تعداد آثار مکتوب علامه محمدتقی جعفری، بالغ بر ۱۰۰ کتاب می‌شود که برخی از آن‌ها عبارت است از: ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه در ۲۷ جلد، نقد و تفسیر مثنوی در ۱۵ جلد، فلسفۀ زیبایی و هنر از دیدگاه اسلام، حکمت اصول سیاسی اسلام، علم و دین در حیات معقول.
عمر پُربار استاد، سرانجام در ۲۵آبان۱۳۷۷، پس از یک دوره بیماری سرطان ریه، در بیمارستان لیسترِ لندن به پایان رسید و پیکر مطهرش را پس از انتقال به مشهد، در رواق دارالزهدِ حرم مطهر رضوی به خاک سپردند.