تاریخچه نقاره نوازی
تاریخچۀ نقاره‌نوازی
نواختن طبل و دهل برای آگاهی و اعلام عمومی، از دیرباز در دربار سلاطین مرسوم بوده است؛ اما به نظر می‌رسد نقاره‌نوازی در حرم مطهر رضوی را میرزا ابوالقاسم بابر، نوۀ گوهرشاد خاتون، از اواسط قرن نهم هجری مرسوم کرده است.
در این آیین، به‌جز ایام سوگواری و شهادت ائمه(علیهم السلام) و نیز دو ماه محرم و صفر، در هر شبانه‌روز دو نوبت، دقایقی قبل از طلوع و غروب آفتاب، نوبتچیان رسمی، طبل و نقاره را با آهنگی خاص می‌نوازند و با نواختن آخرین ضربات، طلوع و غروب خورشید را اعلام می‌کنند.
علاوه بر این، در اعیاد مذهبی (شب و صبح عید) و ایام ولادت ائمه؟عهم؟ و لحظۀ تحویل سال نیز، نقارۀ شادمانی را چندین نوبت می‌نوازند. در سحرهای ماه رمضان نیز حدود یک ساعت قبل از اذان صبح، نقاره می‌زنند. امروزه مراسم نقاره‌نوازی، درون ساختمان نقاره، واقع در ضلع شرقی صحن انقلاب، اجرا می‌شود.
ابزار نقاره‌نوازی
ابزار نقاره‌خانه شامل تعدادی طبل و کرنا و لوازم متعلق به آن است. طبل‌ها از کاسه‌های بزرگ و کوچک مسی و چدنی است که پوست دباغی‌شده روی آن کشیده‌اند و با دو چوب ساده به طول تقریبی ۳۰ سانتی‌متر بر آن می‌زنند. کرنا سازی بادی به طول تقریبی ۱۰۰ تا ۱۲۰ سانتی‌متر است که از جنس مس یا برنج ساخته شده است و آن را آب‌کروم داده‌اند.
منبع: کتاب در این قطعه از بهشت