ام البنین؛ همسر امیرالمومنین

بانوی وارسته، حضرت أمّ البنین، فاطمه، دختر حزام، فرزند خالد بن ربیعة بن کلاب است. مادر آن گرامی، لیلا و یا شمامه از خانواده سهل بن عامر بن مالک بن جعفر بن کلاب است که همه پدرانش، از مردان شجاع و نامدار عرب در منطقه حجازند. همچنین جناب ام‌البنین با چند واسطه به عبد مناف، جد اعلای رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله ، نسب می‌رساند.

در حدود سال 25 هجری، امام علی علیه السلام از برادرش عقیل که دانشمندی تبارشناس در جهان عرب بود، چنین درخواست کرد: «أطلب لى امراة ولدتها شجعان العرب حتى تلد لى ولدا شجاعا؛ برایم همسری از میان اعراب انتخاب کن که از نسل دلیرمردان عرب باشد و پسری جوانمرد و شجاع برایم به دنیا آورد.» [1] عقیل نیز بعد از فکر و اندیشه به امام پیشنهاد کرد که با ام‌البنین کلابیه ازدواج کند؛ چرا که در میان اعراب، شجاع‌تر از نیاکان او یافت نمی‌شود. مولای متقیان نیز رأی برادرش را پسندید و عقیل را به خواستگاری فرستاد.

حزام بن خالد و خانواده اش با سربلندی و افتخار به عقیل پاسخ مثبت دادند و پیوندی همیشگی بین ام البنین و مولای متقیان، علی بن ابی طالب علیه السلام برقرار شد. امام علی علیه السلام در همان آغاز زندگی مشترک، فاطمه کلابیه را که هنوز دختری جوان بود، دارای کمال عقل، ایمانی عمیق و استوار، اخلاق و صفات عالی و خصلت‌های نیکو مشاهده کرد و مقدم او را گرامی داشت و از صمیم قلب در حفظ حرمتش کوشید.
حضرت ام‌البنین علیها السلام نیز آیین همسرداری را به نحو شایسته ای انجام داد و افزون بر تربیت فرزندان صالح، اوج وفاداری‌اش را به امام نشان داد. او بعد از شهادت حضرت علی علیه السلام با آنکه جوان و از زیبایی ویژه‌ای برخوردار بود تا پایان عمر به احترام همسر والاقدرش، ازدواج نکرد.

پی نوشت:

[1] ابی نصر بخاری، سر السلسلة العلویة، ص 88 - چاپ شریف الرضی